کد مطلب:149831 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:260
بیان دیگری از امام صادق
حنان بن سدیر می گوید كه به امام صادق، علیه السلام، عرض كردم:
درباره ی زیارت قبر حسین، علیه السلام، چه می فرمایید؟ فرمود:
زره و لاتجفه فانه سید الشهداء و سید شباب اهل الجنة و شبیه یحیی بن زكریا و علیهما بكت السماء والارض؛ [1] وی را زیارت كن و به او جفا مكن زیرا كه او آقای همه ی شهیدان و آقای جوانان اهل بهشت، و شبیه یحیی بن زكریا است و آسمان و زمین بر آن دو، گریست.
حضرت صادق، علیه السلام، در این عبارت شریفه بعد از آنكه حنان بن سدیر را امر به زیارت امام حسین، علیه السلام، می كند و ترك زیارت آن حضرت را جفای بر وی قلمداد نموده، او را از جفای بر امام حسین نهی می نماید، چهار عنوان برای آن بزرگوار ذكر می فرماید:
1 - او سید الشهدا است؛ این كلمه مقدس و گرانسنگ از القاب امام حسین، بلكه از القاب اختصاصی اوست زیرا قبلا به حضرت حمزه نیز سیدالشهدا می گفتند ولی با حدوث جریان خونین كربلا، امام حسین، علیه السلام، این لقب را به خود اختصاص داد و امروز در میان امت اسلام و خصوصا ملت تشیع، هر كجا این لفظ و واژه ی پر جاذبه گفته شود، امام حسین، علیه السلام، به نظر شنونده می آید.
و این لقب مبارك همچون دیگر القاب آسمانی بزرگان، حكایت از یك حقیقت بارز و ثابت می كند زیرا شهادت آن حضرت در وضع و شرایطی واقع شد و به هیأت و صورتی انجام گرفت كه در هیچ جا و راجع به هیچ كس این چنین واقع نشد و به لحاظ شرایط ویژه ای كه دارد، در جهان بی سابقه است.
2 - آن بزرگوار، سید جوانان اهل بهشت است؛ این معنا در كلام رسول اكرم مكررا آمده است كه: الحسن و الحسین سیدا شباب اهل الجنة؛ [2] حسن و حسین دو سید جوانان اهل بهشتند و با در نظر گرفتن اینكه اهل بهشت، همه جوانند بنابراین، امام حسین سید همه ی اهل بهشت می باشد.
3 - امام حسین شبیه به یحیی بن زكریا است؛ آری، این دو بزرگوار وجوه مشابهت بسیار دارند: هر دو شهید راه خدایند، سر هر دو از بدن جدا شد، سر هر دو به عنوان هدیه و تعارف برای پادشاه ستمكار
زمانشان بردند، و سایر شباهتهایی كه میان آن دو بزرگوار می باشد
مرحوم آیت الله حاج میرزا محمد ارباب قمی، رضوان الله علیه، می گویند: حالات حضرت سیدالشهدا، علیه السلام، با یحیی در اموری مطابق است و بعد، دوازده امر را ذكر می كنند كه ما به صورت اختصار می آوریم:
همنامی پیش از خود نداشتند، نه پیش از یحیی كسی به نام یحیی آمده بود و نه قبل از حسین كسی به نام حسین نامگذاری شده بود.
آسمان بر هر دو گریست.
مدت حمل هر یك از آن دو، شش ماه بود.
ولادت هر دو با بشارت و مژده ی آسمانی بود كه قبلا داده شد.
قاتل هر دو اولاد زنا بودند.
سر هر دو را در طشت طلا گذارده، برای زناكاران و زنازادگان هدیه بردند.
خداوند در هر دو مورد، به كشته شدن هفتاد هزار نفر، كیفر كرد.
سر بریده ی هر دو بزرگوار، سخن گفت.
هر دو بعد از ولادت، به آسمان بالا برده شدند.
هر دو در مكان تاریكی اگر می نشستند، از نور جمالشان روشن می شد.
وصول هر دو به مرتبه ی مؤكده و عالیه ی خوف از عظمت الهی.
خداوند با هر دو سخن گفت و نقل می كنند از تفسیر مجمع البیان
در تفسیر آیه ی وحنانا من لدنا؛ [3] كه حضرت باقر فرمود: مهربانی خدا به یحیی به مرتبه ای بود كه هر زمان می گفت: یا رب، پاسخ، لبیك یا یحیی می شنید و اما راجع به سخن گفتن خدا با حسین، جریان مشهور را نقل كرده كه سر قبر خدیجه مناجات می كرد و جواب آمد:
لبیك لبیك انت فی كفنی
و كلما قلت قد سمعناه [4] .
4 - چهارمین مطلبی كه در روایت امام صادق، علیه السلام، راجع به حسین، علیه السلام، آمده این است كه آسمان و زمین بر آن دو گریست. (راجع به این موضوع قبلا مطالبی ذكر كردیم).
درباره ی زیارت قبر حسین، علیه السلام، چه می فرمایید؟ فرمود:
زره و لاتجفه فانه سید الشهداء و سید شباب اهل الجنة و شبیه یحیی بن زكریا و علیهما بكت السماء والارض؛ [1] وی را زیارت كن و به او جفا مكن زیرا كه او آقای همه ی شهیدان و آقای جوانان اهل بهشت، و شبیه یحیی بن زكریا است و آسمان و زمین بر آن دو، گریست.
حضرت صادق، علیه السلام، در این عبارت شریفه بعد از آنكه حنان بن سدیر را امر به زیارت امام حسین، علیه السلام، می كند و ترك زیارت آن حضرت را جفای بر وی قلمداد نموده، او را از جفای بر امام حسین نهی می نماید، چهار عنوان برای آن بزرگوار ذكر می فرماید:
1 - او سید الشهدا است؛ این كلمه مقدس و گرانسنگ از القاب امام حسین، بلكه از القاب اختصاصی اوست زیرا قبلا به حضرت حمزه نیز سیدالشهدا می گفتند ولی با حدوث جریان خونین كربلا، امام حسین، علیه السلام، این لقب را به خود اختصاص داد و امروز در میان امت اسلام و خصوصا ملت تشیع، هر كجا این لفظ و واژه ی پر جاذبه گفته شود، امام حسین، علیه السلام، به نظر شنونده می آید.
و این لقب مبارك همچون دیگر القاب آسمانی بزرگان، حكایت از یك حقیقت بارز و ثابت می كند زیرا شهادت آن حضرت در وضع و شرایطی واقع شد و به هیأت و صورتی انجام گرفت كه در هیچ جا و راجع به هیچ كس این چنین واقع نشد و به لحاظ شرایط ویژه ای كه دارد، در جهان بی سابقه است.
2 - آن بزرگوار، سید جوانان اهل بهشت است؛ این معنا در كلام رسول اكرم مكررا آمده است كه: الحسن و الحسین سیدا شباب اهل الجنة؛ [2] حسن و حسین دو سید جوانان اهل بهشتند و با در نظر گرفتن اینكه اهل بهشت، همه جوانند بنابراین، امام حسین سید همه ی اهل بهشت می باشد.
3 - امام حسین شبیه به یحیی بن زكریا است؛ آری، این دو بزرگوار وجوه مشابهت بسیار دارند: هر دو شهید راه خدایند، سر هر دو از بدن جدا شد، سر هر دو به عنوان هدیه و تعارف برای پادشاه ستمكار
زمانشان بردند، و سایر شباهتهایی كه میان آن دو بزرگوار می باشد
مرحوم آیت الله حاج میرزا محمد ارباب قمی، رضوان الله علیه، می گویند: حالات حضرت سیدالشهدا، علیه السلام، با یحیی در اموری مطابق است و بعد، دوازده امر را ذكر می كنند كه ما به صورت اختصار می آوریم:
همنامی پیش از خود نداشتند، نه پیش از یحیی كسی به نام یحیی آمده بود و نه قبل از حسین كسی به نام حسین نامگذاری شده بود.
آسمان بر هر دو گریست.
مدت حمل هر یك از آن دو، شش ماه بود.
ولادت هر دو با بشارت و مژده ی آسمانی بود كه قبلا داده شد.
قاتل هر دو اولاد زنا بودند.
سر هر دو را در طشت طلا گذارده، برای زناكاران و زنازادگان هدیه بردند.
خداوند در هر دو مورد، به كشته شدن هفتاد هزار نفر، كیفر كرد.
سر بریده ی هر دو بزرگوار، سخن گفت.
هر دو بعد از ولادت، به آسمان بالا برده شدند.
هر دو در مكان تاریكی اگر می نشستند، از نور جمالشان روشن می شد.
وصول هر دو به مرتبه ی مؤكده و عالیه ی خوف از عظمت الهی.
خداوند با هر دو سخن گفت و نقل می كنند از تفسیر مجمع البیان
در تفسیر آیه ی وحنانا من لدنا؛ [3] كه حضرت باقر فرمود: مهربانی خدا به یحیی به مرتبه ای بود كه هر زمان می گفت: یا رب، پاسخ، لبیك یا یحیی می شنید و اما راجع به سخن گفتن خدا با حسین، جریان مشهور را نقل كرده كه سر قبر خدیجه مناجات می كرد و جواب آمد:
لبیك لبیك انت فی كفنی
و كلما قلت قد سمعناه [4] .
4 - چهارمین مطلبی كه در روایت امام صادق، علیه السلام، راجع به حسین، علیه السلام، آمده این است كه آسمان و زمین بر آن دو گریست. (راجع به این موضوع قبلا مطالبی ذكر كردیم).
[1] ابن قولويه، محمد؛ كامل الزيارت، ص 305.
[2] ابن شهر آشوب مازندراني، محمد مناقب آل ابي طالب، ج 3، ص 394.
[3] سوره مريم، آيه 13.
[4] ارباب قمي، ميرزا محمد؛ اربعين حسينيه، ص 261 - 262.